sábado, 31 de octubre de 2015
¿Por qué...?
¡DETENTE!,es tóxico.
¿No te das cuenta del daño que te haces?, ¿No ves que él no te quiere,que sólo fuiste una pieza más de su extensa colección?.
¿Cuándo vas a entender que no significaste nada,que nunca te quiso,que siempre mintió?.
¿Cuándo?,¿Cuándo?.
¿Cuánto tiempo más tiene que pasar para que desistas de la vaga idea de amarlo de nuevo,de sentirlo cerca una vez más y hacer que cambie por completo la perspectiva que tiene de ti?.
¿Hasta cuándo vas a ver llegar la madrugada esperando su llamada o recordando su voz?
¿Por qué insistes?, ¿Por qué te engañas?, ¿Por qué te torturas viendo sus fotos,escuchando sus canciones,releyendo sus cartas,recordando sus caricias,visitando sus lugares?.
¿Por qué te amargas?, ¿Por qué te arrancas la piel?, ¿Por qué desistes del amor?, ¿Por qué?.
Él es un cobarde que alguien más espera,que alguien más procura,que alguien más besa.
¿Por qué mejor no sigues tu camino y dejas de lado su recuerdo y con ello,el anhelo de un reencuentro interminable?.
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO.
Últimamente no me provoca moverme,no me provoca demostrar que estoy viva. Arrastro por cuadras mis huesos,mi alma,en medio de la lluvia y empapada,vuelvo a casa,me sacudo un poco. El día ha sido abrumador. Soplo los cabellos que me estorban en la cara,me acerco al espejo y no tengo idea de quién es la chica pálida con grandes ojeras,que me mira aterrada. Camino algunos pasos,tomo un libro sin mucha precaución como si se tratase de un par de zapatos,no tengo ganas de refundir mi nariz entre las hojas para llenarme de el,intento leerlo pero no puedo,estoy dispersa. Me resigno,tiro el libro y me estiro en el suelo,cierro los ojos y termina obteniendo una perspectiva exacta desde arriba de mí misma,como si no fuera suficiente con no encontrarme en el espejo.
No entiendo qué pasa,cada día me sorprendo menos,camino lento y cuando puedo me dejo llevar.
No me place pensar ni ver a nadie,no quiero oler otros cuerpos,mucho menos tocarlos. ¡Me siento asqueada!,suspendida. Quizá este enclaustramiento al que por compasión prefiero llamar "neutralidad",me permita comprender abstracciones. Quizá sólo sea una estupidez.
Estoy fuera de mí misma,siento el frío,veo llover pero no tiemblo,tampoco me provoca saltar en los charcos. El gris del cielo,me cobija y aunque me calma,no me abriga. Fuerte me apretan los miedos,los de siempre,mi cabeza no tiene espacio para nada más.
Cuando tengo suerte,alucino y me fundo con las manchas excéntricas de la imaginación,nado pero vuelvo al punto terrenal.
Últimamente me pongo existencial,abro los brazos,cierro los ojos,tiro mi cuerpo y allí me quedo.
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO.
miércoles, 21 de octubre de 2015
Fragmento "Ruby Sparks"
«Esta es la historia verdadera e imposible de mi gran amor. Espero que ella no lo lea y me reproche que me he reservado numerosos detalles: su nombre, los datos sobre dónde nació y creció y las cicatrices o lunares que podrían identificarla. De cualquier modo, no puedo evitar escribir esto para ella. Quiero decirle: “Lamento cada palabra que escribí para cambiarte. Lamento muchas cosas. No te valoré cuando estabas aquí; y ahora que te has ido, te veo en todas partes”. Uno podría leer este libro y pensar que es magia… pero enamorarse es un acto de magia. Y escribir también lo es. Alguien dijo sobre El guardián entre el centeno: “El milagro poco común de la ficción ha sucedido de nuevo. Un ser humano ha sido creado a partir de tinta, papel e imaginación”. Yo no soy D. J. Salinger, pero fui testigo de un milagro poco común. Todo escritor puede atestiguar, que en su estado más afortunado y feliz, las palabras no provienen de uno, sino a través de uno. Ella vino a mí íntegramente. Yo sólo tuve la fortuna de estar aquí para recibirla».
-Ruby Sparks.
domingo, 18 de octubre de 2015
Historiecita
Déjame contarte una pequeña historia.
Una historia roja y azul,
dos cuerpos,dos almas,muchos versos y canciones que no siempre fueron de amor.
Dos personitas se encontraron en medio de los monolitos.
Ella era roja y él muy azul,
ambos iban distraídos,tarareando cualquier blues,
levantaron la mirada al mismo tiempo y se encontraron en la órbita del otro.
Fue una explosión a primera vista,
rojo y azul por todos lados,
sonrisas y un poco de temor.
"Hola,¿puedo tomar una taza de poemas contigo ésta tarde?"-dijo él y ella "No me convencen con poemas,puedes declamármelos,pero una taza no será suficiente,quizá una copa de vino,intercambio de miradas y la tarde se irá,la noche la llenaremos de magia y poesía".
Así fue,rojo y azul hicieron infinito el día que probablemente no fue sólo uno,pero por cuestiones cronópicas y literarias,el tiempo no tiene lugar.
Caminando despacito,se perdieron y nadie sabe dónde fueron a parar. Quizá nunca existieron,quizá nunca se quedaron,seguramente son invenciones mías o reproducciones distorsionadas.
Déjame rojo,azul.
Déjame carcajearme mientras digo que ahí estaba,relatando mi historia,cantando pedacitos y suspirando los sucesos.
Déjame contarte que fueron muy felices pero que no terminaron juntos.
Las historias bonitas no son como te las cuentan,porque la felicidad son instantes y el amor probablemente también.
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO.
Aromas
Hay aromas inolvidables:flores,vino,aire fresco,árboles,perfumes.
Los más trascendentales son los que te recuerdan a alguien,los perfumes fundidos con esencia humana y un toque de sentimentalismo.
Abres los ojos,pones tu cabeza en la almohada ,desayunas y los percibes,
caminas y todo se asemeja.
Así huele la ausencia,a él,a su loción azul,a su cuello,a su pecho,a su ropa.
Te torturas porque los sentidos te obligan.
Tanto tiempo teniéndolo cerca y lo único que guardaste fue su aroma que te brota por los poros,que te arrebata los días,que se cuela entre las rendijas,que se mezcla entre tus sábanas y la cabeza.
Hay aromas inolvidables,hay aromas como el tuyo,que se quedan grabados y que cuando vuelven a sentirse traen consigo imágenes claras de un pasado bien vivido,añorado pero que ya caducó.
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO.
No te quedes
Ahora entiendo,no debes quedarte sin tener motivos.
Un día te fuiste y me quedé observando al horizonte,sin ánimo de respuestas hirientes pero cargando con todas las preguntas,cuando supe los motivos mi mente colisionó y le di vueltas al asunto.
La conclusión que sacó es demasiado simple,tú me la enseñaste implícitamente: No te quedes si no te nace hacerlo. No te abraces a otro cuerpo si no sientes cariño.
Hoy te lo digo,te lo repito,te lo reafirmo con la mayor de las certezas y con un par de experiencias,no te aferres a una vana compañía por temor o por costumbre,huye,hazlo por ti y por nadie más.
Todos merecemos sacudones existenciales y experiencias realmente significativas.
Ya sé que yo no soy lo que buscas,pero no quiero que pienses que estoy diciéndote esto para que regreses,quiero que seas libre,que sonrías de verdad.
Me consterna el saberte inconcluso,indefenso y tan terco.
No te quedes si no te alcanzan los motivos,no te quedes por pena,tiempo o consideración. No te quedes por miedo,frío o sosiego.
No te quedes por hambre,sexo o compañía insignificante.
No te quedes por comodidad.
No te quedes si no hay sorpresas,si te aburres,si no hay nada de qué hablar.
No te quedes sin dulzura,con mieles andrajosas,sin verdad.
No te quedes si tú negro y ella igual.
No te quedes si ella hace lo que tú dices,si se acopla a tus deseos,si no tiene criterio.
NO te quedes si no piensa por su cuenta,si despierta y sólo le preocupa si hay tormenta.
No te quedes si domina o si se deja dominar.
No te quedes,no te conformes.
Escapa,no te quedes,no te quedes,por favor.
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO.
¿Qué esperas?
¿Qué esperas,querido?.
¿Que te siga esperando,que me aferre a ti?
¿Que me controlen estos apegos?
¿Que corra suplicando las migas de tu querer?.
¿Pretendes que mis días se vayan entre lamentaciones por tu ausencia?
¿Esperas que me muera de a pocos mientras disfrutas?.
¿Quieres que grite que te necesito,que me haces falta,que ha pasado mucho tiempo y sigo pensando en ti?
Pues,es cierto,pero pasará.
¿Esperas que aguarde en la fila,detrás de tu indiferencia,a ver si algún día decides volver para hacer como si nada hubiera ocurrido?.
No esperes,no busques,no pretendas,ni supongas. Quizá hoy te extrañe y me muera de ganas por besarte y ver otros atardeceres contigo,pero pasará,pasará mi vida y conoceré gente nueva,con seguridad me enamoraré de verdad y tú,al otro lado del cuadro,estarás lamentándote,no por marcharte de mi lado,porque probablemente sea algo que ninguno lamente,pero sí,por tus decisiones,por tus ataduras,por tu confort.
No esperes,querido.
No esperes nada de mí,yo haré lo mismo contigo.
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO.
sábado, 17 de octubre de 2015
DOSIS DE REALIDAD
DESPIERTA
sábado, 10 de octubre de 2015
Te me ocurres
No sé,te me ocurres sábado en la noche,3 de junio,mayo indescriptible. Te me ocurres hoy,mañana y los días que vengan,te me vienes poesía,frío,anís y rock. Te me vienes sin ropa,envuelto sólo con las peores intenciones que habitan mi mente.
Te me dibujas despacito sobre la piel,me tiñes de azul cielo y vuelas en mí,aterrizas por la turbulencia cósmica y la otredad -estrellas brotan de mi ser-.
Te me vienes,te vienes,me vengo en la vida,abro los ojos,me arropa la soledad porque sos neblina ideativa.
¡Qué ganas de que te me vengas entero,que te arrastren mis deseos,que tus huesos se posen en mi espacio vital!. Qué ganas de que existas aquí y no allá donde te vuelves gris,pierdes chiste y actúas por azar.
Te me ocurres viernes a las 23 en un bar solitario,me sabes a tequila,limón,bocadillos baratos.
Te fumo,te bebo y sigues surgiendo sublime y sin miedos.
Venite poesía,canción de Led Zeppelin,venite bailando y extasíame.
Venite droga,sexo: Placer infernal.
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO.
viernes, 9 de octubre de 2015
martes, 6 de octubre de 2015
Palabras a mí misma.
Todo el tiempo te deconstruyes, te atormentas y le escribes al viento sin esperar respuesta, hoy me parece justo que te escribas con un tono distinto, que te pares en otro extremo de la vida, suspires y comprendas consejos que inconscientemente escribes aunque te choque la psicología.
Sabes que en lo más recóndito de tu raciocinio se esconde un atisbo de esperanza, ese poco que desde allá grita despacito que el amor existe y que si no existe por lo menos debes intentar abrirle paso, dice que quieras, que sientas con vehemencia, que no te rindas y tú, sólo lo ignoras, mueves la nariz y finges que no escuchas nada. Hazle caso al grito desesperado y a los sacudones cotidianos, no te aferres pero tampoco te entregues a la soledad, aprende a caminar sin afanes, sin remordimientos, no te conformes, no intentes llenar espacios con seres ordinarios que te roban la magia siendo apenas encantos pasajeros.
No te atrevas a embadurnarte la vida de costumbre, menos si la costumbre se liga a un ser y lo confundes con amor y eso no es lo que sientes. No te acerques, no abraces, no beses a alguien sin sentir por lo menos un poquito de paz en el proceso. No te entregues por completo a la desesperanza, no finjas ningún sentimiento, no te compliques, no intentes buscarle un comienzo al círculo, o un final a la recta numérica.
Cánsate, tírate pero no renuncies.
No permitas que nadie te robe el aliento con palabras absurdas, no razones si de la nada conoces a alguien y al día siguiente te enamoras, así sucede, pasa, no intentas armar el rompecabezas de la existencia, NO SEAS RIDÍCULA.
¡Detente! Es suficiente, deja de ver en cada pareja el moldesito de tu línea divisoria.
Algún día, agradecerás el tener dos perspectivas.
Siente apasionadamente o no sientas nada y recuerda que aprendes hasta de lo más mínimo.
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO
lunes, 5 de octubre de 2015
Le Modele Rouge
domingo, 4 de octubre de 2015
Carta a mi ex novio
¡Ey!,ya sabes que no me gustan las formalidades así que el saludo está implícito.
Ya sé que hace mucho no te escribo y que poco me interesa saber cómo te puedas encontrar,lamento mi comportamiento pero continué mi vida y los intereses cambiaron,bien sabes que te pasó lo mismo y es completamente normal.
Estaba pensando en las cosas que pasamos juntos y en las sonrisas que nos dimos,probablemente todo pudo ser mejor pero ninguno de los dos estaba dispuesto.
Me acordé de ti,de tu mirada,de tu intelecto,de tu aroma. Recordé que te quise muchísimo y que los instantes felices ya no me cabían en el alma,también recuerdo los disgustos y los malentendidos,a veces me callaba y tú hacías lo mismo,pero es pasado y prefiero no entrar en detalles.Lastimosamente lo que más recuerdo es el instante en que nos dimos la espalda y dijimos "adiós",caminamos en rutas diferentes y nos perdimos confundiendo soledades con compañías,con tinta indeleble se me tatuaron las noches que pasé en vela recordando tus besos,tus caricias,tus gestos y lo que sentí contigo,mientras un líquido salado brotaba por mis ojos. Te recuerdo perfectamente, estás archivado en la bitácora de mi alma. Fuiste y eso es lo que importa.
Me dieron ganas de escribirte para que sepas que te pienso,que sigo escuchando nuestras canciones y que suelo ir a los lugares en donde nos quisimos tanto. Al principio fue difícil pero el tiempo se encarga de menguar el ardor de las heridas.
Deseo con todas mis fuerzas que lleves de mí,lo mejor,yo conservo sólo las cosas bonitas que representas.
Sé muy feliz y ama infinitamente,no te niegues la posibilidad de amar y de sentir con vehemencia pero recuerda que la comunicación es importante y que siempre debes decir la verdad.Gracias por enseñarme tantas cosas y por regalarme ese pedazo que fotografié para siempre en mi memoria.
Te perdono todo y espero logres perdonarme.
Entre éstas letras se escriben los recuerdos y una enorme sonrisa se dibuja en mi vida,porque estuviste tú para deformarme y teñirme de colores bonitos la amargura.
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO.
Visita inesperada.
-Toc toc- retumba la puerta,abre los ojos,teme,se levanta,camina despacio 2 o 3 pasos,abre y se encuentra de frente con la calaca negra,rodeada de neblina y sin mantas,sonriendo,apuñalándole con la mirada. Intenta correr pero no puede,está sujeto al suelo y entiende que aunque nunca estuvo listo,llegó el momento. Hace vanos intentos por gritar y decide finalmente ir de la mano de esa visita inesperada,fétida y silenciosa.
Hace unos minutos,mientras estaba acostado viendo hacia la nada,se burlaba de la vida por llevarse a muchos antes que a él. Momentos que ahora son cuestión de anhelo.
Parece todo tan rápido y en su cabeza se reproduce la secuencia pixelada de su vida mal trazada,que se fue entre máscaras y arrogancia.
Adioses sin entregar,arrepentimientos y un eterno resplandor a la vista, que probablemente sólo sea un vacío.
"Calaca viniste pronto,dame una nueva oportunidad. Vete y vuelve cuando aprenda a vivir y no sólo a respirar."
-Responden con risas y un seco "descansa en paz".
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO.
Otra Maga
Maga me obsesiona pero no quiero ser como ella,me gusta que me llamen "Maga" pero reinventando el concepto.
Maga porque desaparezco un ratico los miedos y me contorsiono la vida para pensar diferente,Maga porque puedo sonreír incluso cuando se me desbarata el alma,Maga porque algo surge dentro de usted si me conoce,Maga porque si me besa se transporta.
Esa Maga es la que me place ser. Maga de instantes,historias,canciones y charcos. Maga de sensaciones y vilipendios.
Maga reinventada,Maga no ignorante,sin hijo,con espacios.
Maga capaz de volar entre las nubes y bailar al son del jazz.
Maga sin París,sin Pont des arts,sin Cortázar,ni Rayuela.
Una maga diferente que pueda ser cronopio,flor,aire,gato,cielo al mismo tiempo.
Maga de música y de amor.
Maga,Maga,tan Maga como su imaginación lo permita.
Llámeme Maga cuando quiera una nueva visita existencial.
-ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO.
Las buenas mujeres
Tomado de: Proyecto Kahlo -1 de marzo de 2015
En este mundo cuadriculado, ¿qué significa ser una buena mujer? No subas a los árboles si vas con vestidito, no te líes con el primero que pilles en el instituto, no te quedes soltera, no te pongas histérica… Una lectora reflexiona sobre las fases del crecimiento.
Me he pasado la vida en un vano intento de perfección, siempre intentando ser lo que se espera de mí: “No grites, no te enojes, no llores, no explotes; eso no lo hace una buena niña”.
Las buenas mujeres no gritan, no golpean, no se descarnan ni se regodean en su propia miseria. Las buenas mujeres son discretas, siempre tomando en cuenta a los demás, siempre afanándose en pertenecer…
Las buenas mujeres son excelentes amantes pero, fuera del dormitorio, deben aparentar pureza y virtud, nadie quiere que una mujer hable de humedades ni cavidades… Y, por supuesto, deben encajar en la etiqueta de heterosexualidad monógama; no hay lugar en el mundo ideal, para mujeres lesbianas, indecisas, bisexuales, polígamas o poliamorosas.
Las buenas mujeres viven en competencia perpetua, nadie puede ser más bella, más talentosa, más inteligente ni más mujer que ellas y sus armas son la condescendencia y la crítica destructiva contra todas las que no encajen en su percepción de realidad.
Las buenas mujeres están para ser admiradas y es su responsabilidad ser un ejemplo para las demás. Deben preocuparse por agradar, por lo que es imprescindible que aprendan a ocultar sus “imperfecciones” y a resaltar sus atributos: “si eres gorda, usa colores oscuros; si eres flaca, usa rayas horizontales; si tienes celulitis, no uses leggins; si tienes pecas, maquíllalas…”
Las buenas mujeres crían y educan buenas mujeres, les enseñan a cuidar, a vivir para los otros y a ocultar sus emociones si no son agradables para los demás. En la infancia, obsequian a sus hijas con muñecas de proporciones irreales para que aspiren a ser como ellas y hornos de juguete para que comiencen a descubrir su función en la vida, les dicen que cierren las piernas si traen vestido y las reprenden si las encuentran trepando un árbol, pues su fragilidad las hace susceptibles a lastimarse.
En la adolescencia, les prohíben pintarse el cabello de azul o cortárselo por completo porque es “poco femenino”, les enseñan a no decir que sí inmediatamente (no hay nada peor que una mujer fácil) pero tampoco pueden decir que no tajantemente (hay que cuidar el ego de los demás), les transmiten las enseñanzas del amor romántico en el que la meta es encontrar una pareja perfecta y formar una familia. Les enseñan a temerle a los hombres en lugar de enseñarles a convivir con ellos o a defenderse en caso de agresión.
Y aún en la edad adulta, las buenas mujeres siguen vigilando y observando a sus hijas, juzgando cada acción que se salga de la norma: “¿Cuándo te vas a casar? ¿Cuándo vas a tener hijos? ¿Cuándo vas a sentar cabeza?”. Para ellas, madurar significa sujetarse a moldes preestablecidos y estar perfectamente satisfechas con ello.
Ya no quiero ser una buena mujer, quiero opciones, quiero libertad, quiero bailar para mí misma, quiero aprender a enojarme, a sentir rabia. Quiero amar sin ataduras, quiero experimentar con mi cuerpo, con mi sexualidad, quiero dejar de sentir la responsabilidad de ser mejor que las demás, quiero que mi única normatividad sea la que yo misma me dicte aunque eso me aleje de la normalidad y, sobre todo, quiero encontrar aliadxs que, aunque mueran de miedo igual que yo, se comprometan enteramente con su propia felicidad.
Bea Jiménez Gallegos (28), México D.F. http://laonironautaaccidental.blogspot.es/
sábado, 3 de octubre de 2015
Escape
Toma el primer tren y escapa de la maldita costumbre, observa cada segundo irse por la ventana mientras las abstracciones te arrebatan el cerebro y comienzas a sentirte libre y desarmado de dicha. Cuando el tren se detenga, cualquier paso que des será magnífico.
- ANGIE CAROLINA ERASO JARAMILLO